ستون های شنی ارتعاشی طی نیم قرن گذشته یکی از روش های پر طرف دار در جهان بوده است. هدف از اجرای ستون های شنی، ایجاد بستر خاک زیر سازه با خصوصیات محلی و کلی جدیدی است، به طوری که پی های مختلف سازه ای (پی های تکی یا نواری، پی های گسترده، دال های بتنی، خاکریز ها و غیره) رفتار قابل پیش بینی و قابل توجیه سازگار با ضوابط و رواداری هایی که برای سازه ی ساختمان در نظر گرفته می شوند از خود نشان دهند. طی فرآیند ساخت ستون های شنی با استفاده از روش جايگزيني ارتعاشی (تر)، به واسطة جت آب انتهاي كاوشگر، چاهي تا عمق مطلوب در زمين ايجاد مي شود. چاه، بدون غلاف جداربند با جريان آب شستشو مي شود، سپس مصالح شنی که از بالا یا پایین چاه تغذیه می شود، بوسيله يك ويبراتور الكتريكي يا هيدروليكي واقع در انتهاي كاوشگر در لايه هايی به ضخامت ۱/۲-۰/۳ متر متراكم مي شوند. فرآيند تر معمولاً جايي مورد استفاده قرار مي گيرد كه پايداري چاه شک برانگيز است. بنابراين، براي مناطقي مناسب است كه لايه زيرين آنها متشكل از خاك هاي خيلي نرم تا محكم و تراز آب زيرزميني بالا است. روش جایگزینی ارتعاشی (تر) بايد در مناطقي با خاك هاي خيلي نرم كه در آن چاه بدون غلاف جداربند قادر به ايستايي می باشد و تراز آب زيرزميني بالاست، مورد استفاده قرار گيرد. ستون ها می توانند در شبکه های منظم یا متغیر به صورت ردیفی یا گروهی یا حتی به صورت تکی ساخته شوند. بهسازی خاک با استفاده از ستون های شنی دربردارنده یک یا ترکیبی از اثرات ذیل است:
افزایش ظرفیت باربری
کاهش نشست
اصلاح یکنواختی خصوصیات ژئوتکنیکی
افزایش نرخ تحکیم با ایجاد المان های زهکش
افزایش مشخصه های فنی توده زمین مرکب (مقاومت برشی افقی و پارامتر های زاویه اصطکاک داخلی و تغییرشکل)
